Liefde op het tweede gezicht

Han ten Broeke over Twente: Het mysterieuze Lankheter bos

  • Geschreven door Han
  • 3 minuten opladen
  • 1641 x bekeken

In ‘Liefde op het tweede gezicht’ vertellen bekende en minder bekende (oud)inwoners van Overijssel over doodnormale plekken. Die zij dankzij verrassende details of herinneringen zo bijzonder vinden. Dit kan een ogenschijnlijk simpel grasveldje in het dorp zijn, waar vroeger een gebouw heeft gestaan die van belangrijke culturele waarde is geweest. Wat betekent deze plek voor hen? Ontdek het in dit verhaal!

Het mysterieuze Lankheter bos

Als je, zoals ik, een halve eeuw geleden in Haaksbergen geboren bent dan is dat een voorrecht. En wel hierom. Toen ik er opgroeide, groeiden ook de stadse voorzieningen zonder dat het lokale karakter van het dorp werd aangetast. Enschede lag op fietsafstand e dat gold ook voor surfen op het Rutbeek of uitgaan in discotheek Silver Shadow. Als je wilde uitwaaien dan had je de keuze tussen de Buurse hei, het natte veen van Siberië of het statige Twickel. Maar voor mij was toch dat mysterieuze Lankheter bos de mooiste plek. Daar, op de grens met Gelderland, ten zuiden van Haaksbergen en op de hoge zandgronden tussen de Buurserbeek, liggen de 450 hectares van Het Lankheet. Bos, maar ook heidevelden, veenmoerassen en cultuurgrond. De glooiingen dankt het Lankheet aan verschillende ijstijden, maar na 1850 konden de Van Heeks hun textielindustrie-winsten in het aankopen van gronden zoals Het Lankheet beleggen, waarna er bewoning en bebouwing ontstond. In de Twentse Welle is die geschiedenis prachtig opgetekend, daar zie je dat op de centrale zandrug van Het Lankheet al sporen werden aangetroffen van bewoners -rendierjagers- van 8 tot 10.000 jaar geleden.

Lankheet
Lankheet

Alles wat het Twentse landschap zo bijzonder maakt is op Het Lankheet te vinden. Eeuwenoude landweren, aardenwallen die de provinciegrens markeren. Kerkpaden, de kortste wegen door het veld. En natuurlijk de essen, al wordt er amper nog rogge en haver verbouwd en meestal mais. Maar de meest ingenieuze ingreep van de mens is er wel het systeem van de vloeiweiden. Op Het Lankheet is een eeuwenoude vernuftig stelsel te zien waarin water wordt teruggeleid, geschut, geschoond en verzameld in spaarbekkens. Toen Gerrit Jan van Heek Het Lankheet kocht, besloot hij dat systeem van bevloeiing uit te breiden, ook al omdat de Buursebeek onvoldoende water kon aanleveren en van onvoldoende kwaliteit. Dat was nog voor de intrede van de kunstmest.

''Het boerderijtje op Het Lankeet behoort tot mijn dierbaarste Twentse herinneringen''

Nu is Bernard Rouffaer de man die voor het beheer van dit unieke landgoed verantwoordelijk is. En al zijn de winsten uit de textielindustrie verdwenen, de Europese Unie heeft een deel van de financiering overgenomen voor dit unieke systeem van bewatering. Ik weet dit omdat ik enkele jaren mocht wonen op de Appelhof, een van de tien boerderijen op het landgoed. Het karakteristieke boerderijtje deed dienst als kantoor bij een pannen- en stenenbakkerij. Verschillende boerderijen in de buurt van Haaksbergen zijn ermee gebouwd en een groot gedeelte van de Pancratiuskerk is ermee gerestaureerd. In die kerk ben ikzelf gedoopt en ook mijn dochter. In het boerderijtje woonden we eigenlijk niet, we logeerden er. Met mijn dochter op een klein kamertje in een stapelbed. Maar juist in grootste eenvoud vind je soms ook het grootste geluk. Die paar jaar koester ik. Het boerderijtje op Het Lankeet behoort tot mijn dierbaarste Twentse herinneringen.

Geschreven door Han

Geboren in Haaksbergen, woonachtig in Ambt Delden.
Is oud-Tweede Kamerlid VVD (2006-2018)
Is thans directeur HCSS (Haags Centrum voor Strategische Studies)
Voorzitter Twentse Haring Primeur

Toon meer verhalen

Ook interessant