Barbara Fransen over Twente: Het Twentse Toscane

Mensen die niet altijd het achterste van de tong laten zien, maar altijd vriendelijk zijn, trots op hun streek, met een mentaliteit van doe maar gewoon. Dat laatste zit ons trouwens ook vaak dwars. Want hoe trots we ook zijn op onze streek, als we dat zijn op onszelf of op onze prestaties dan laten we dat vaak niet merken en dat is wél nodig: be good and tell it.

Een van de mooiste plekjes in Twente vind ik het coulisselandschap in De Lutte. Toen ik begin jaren negentig op ’t Kalheupink in Oldenzaal kwam te wonen, trimden we op zondagochtend vanaf De Wijnbergen, door de Rhododendronlaan, die eind mei op zijn mooist is, langs De Wilmersberg en verder.

Dat hoogteverschil juist prachtig, want je kijkt dan heel mooi het coulisselandschap in en je waant je in Toscane. Het Twentse Toscane.

Ik was toen niet altijd even blij met die Rhododendronlaan, want het laatste stuk gaat behoorlijk omhoog en dat was een behoorlijke aanslag op mijn conditie. Echter tegenwoordig, zittend op het terras van Landgoed De Wilmersberg, genietend van een heerlijke gin-tonic, met het vooruitzicht op een verrukkelijk diner, is dat hoogteverschil juist prachtig, want je kijkt dan heel mooi het coulisselandschap in en je waant je in Toscane. Het Twentse Toscane.

Later werden deze trimochtenden overigens vervangen door wandelingen in hetzelfde gebied en door de Engelse tuin in Oldenzaal met fraaie oude bomen, twee bronvijvers, in de volksmond de Appel en de Peer genoemd, en de mooie bronzen beelden van Iris le Rütte en Nicolas Dingsen. Vervolgens wandelden we verder door het wandelbos De Eilandjes met cultuurhistorische waarde. Dit is een bijzonder bos met een geometrisch patroon, vierkante vakken en rechte paden.

Overigens is dit gebied ook een prachtige uitvalsbasis voor fietstochten bijv. langs het Lutterzand, de Dinkel, de Mariakapelletjes, ‘t Singraven. Je komt er overigens ook tijdens deze fietstochten achter dat Twente niet zo plat is als het lijkt! Maar als je dan moe en voldaan terug bent op het terras, smaakt het Grolsch biertje nog lekkerder.

Dit beeld van Tjikkie Kreuger, reizigers op weg, in de voortuin van Landgoed De Wilmersberg, straalt voor mij het onverdroten doorzetten uit. En elke keer is het beeld weer anders, in de ochtendmist, omringd door herfstkleuren of in het frisse groen van de lente, of omgeven door het blauwe licht van een besneeuwde ondergrond.